Κατά το τέλος του Οκτώβρη που μας πέρασε, συνέβη ένα γεγονός που θα μπορούσε να παραμερίσει έστω και για λίγο, την γκρίνια και τη μιζέρια της καθημερινότητάς μας. Η χώρα μας ανέλαβε τη διοργάνωση των Μεσογειακών Αγώνων. Η διεθνής αναγνώριση για την επιτυχία της Ολυμπιάδας του 2004, έδωσε τους πρώτους καρπούς. Έξω, πάντα πηγαίναμε καλά… στο μέσα τα κάναμε κουλουβάχατα. Η εικόνα από τις πανάκριβες εγκαταστάσεις, που οι περισσότερες έχουν εγκαταλειφτεί στη μοίρα τους, σε κάνει να μελαγχολείς, και όχι άδικα. Αλλά θα μου πεις, μπρος στα κάλλη τι ‘ναι ο πόνος; Έτσι, λοιπόν, αποφάσισα να συμβάλλω κι εγώ με τις όποιες δυνάμεις μου, στο εθνικό αυτό έργο. Με αφορμή το γεγονός ότι οι Μεσογειακοί θα γίνουν στον Βόλο και την Λάρισα, σκέφτηκα να αξιοποιηθεί η τεράστια εμπειρία των εμποδιζόμενων ατόμων. Και εξηγούμαι επί το αναλυτικότερον.

Αρχές Ιουλίου, επισκέφτηκα την Μυτιλήνη – που αγαπώ και της το δείχνω με συχνές επισκέψεις. Σάββατο μεσημεράκι κατά τις τρεις, βρέθηκα στο κέντρο της πόλης για να σηκώσω χρήματα από ένα ΑΤΜ. Στις αμέτρητες καφετέριες που είναι κατά μήκος του λιμανιού, δεν έπεφτε καρφίτσα. Τα αυτοκίνητα και τα δίκυκλα μόνο μέσα στην θάλασσα δεν ήταν παρκαρισμένα.
Μετά από ένα ατέλειωτο πήγαινε-έλα προς αναζήτηση πάρκινγκ, σταμάτησα έναν μοτοσικλετιστή τροχονόμο και τον ρώτησα εάν υπάρχει θέση στάθμευσης για αναπηρικά αυτοκίνητα. Αυτός με κοίταξε παράξενα και μου απάντησε απορημένος με ερώτηση:
– Τί εννοείτε επακριβώς;
– Να, ξέρετε, πρόκειται για κάποιους χώρους στάθμευσης για άτομα με αναπηρία με αυτό το σήμα, και του δείχνω το ειδικό σηματάκι.
– Δεν έχω υπ’ όψη μου κάτι τέτοιο, αλλά να, αν θέλετε, μπορείτε να παρκάρετε εδώ απέναντι, που είναι το Επιμελητήριο…. τέτοια μέρα και ώρα δεν θα έχετε πρόβλημα.

Πάρκαρα λοιπόν εκεί που μου υπέδειξε το όργανο της τάξεως και κίνησα για μακρινό ταξίδι που λέει κι ο ποιητής, μιας και το μηχάνημα της τράπεζας ήταν πάνω από χιλιόμετρο μακριά. Ας είναι καλά τα μπαστουνάκια μου, αλλά κυρίως το σταθερό, μα και τόσο τρυφερό, μπράτσο της Αναστασίας μου.
Όταν με το καλό επέστρεψα μετά από καμιά ώρα, είδα να κοσμεί το παρμπρίζ μου μια κόσμια κλήση παράνομου παρκαρίσματος. Ήταν οι πρώτες μέρες εφαρμογής του νέου και αυστηρότατου Κ.Ο.Κ. και εφηρμόσθη ο νόμος αυστηρότατα στην περίπτωσή μου. Αλλά μόνο στην περίπτωσή μου, διότι η μισή Λέσβος που ήταν για καφέ, είχε παρκάρει αυτοκίνητα και δίκυκλα όπου μπορείς να φανταστείς! Μόνο οι βάρκες δεν ήταν στα πεζοδρόμια. Δίπλα από το αυτοκίνητό μου, ήταν παρκαρισμένα αρκετά άλλα οχήματα παντός τύπου, από μοτοσυκλετάρες μέχρι «πειραγμένα αγροτικά», αλλά κανένα δεν είχε κλήση, κι ας ήταν εκεί πριν από μένα. Η μόνη ερμηνεία στο φαινόμενο ίσως ήταν οι πινακίδες μου, που ήταν πρωτευουσιάνικες, γιατί όλες οι άλλες άρχιζαν από Άλφα-Νι.
Ελπίζω από τότε, ο Νομάρχης και οι λοιποί αρμόδιοι, να ενημέρωσαν τα όργανά τους -και όχι μόνο μεταφορικά-, για το ότι υπάρχει και ένα σήμα στον Κ.Ο.Κ. που υποδηλώνει την χρήση κάποιων χώρων από άτομα με αναπηρία.

Το παραπάνω φαινόμενο μακάρι να’τανε μεμονωμένο. Σε όποια πόλη κι αν βρεθείς, λες και όλοι έχουνε βαλθεί να ξεπεράσουν σε βαρβαρότητα την Αθήνα. Τούτο είναι κομματάκι δύσκολο, εδώ που τα λέμε, αλλά οι κατα τόπους αρμόδιοι το προσπαθούν φιλότιμα κατά πως δείχνει το πράμα!
Με όλα αυτά τα παραπάνω, σκέφτηκα η εμπειρία της ταλαιπωρίας μας να μην πάει χαμένη. Ο αγώνας για να βρεις κάπου να παρκάρεις, είναι ένα συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι άλλων λαών.
Γιατί να μην εισηγηθούμε στην Επιτροπή Διεξαγωγής Μεσογειακών Αγώνων να υιοθετήσει και το αγώνισμα «εξεύρεσης χώρου στάθμευσης»;! Άλλωστε οι υποδομές για ένα τέτοιο αγώνισμα, είναι πλέον έτοιμες σε όλη την χώρα, κι εμείς πανέτοιμοι όσο ποτέ…

Γλυφάδα, 5 Νοέμβρη 2007
Άρης Ιορδάνου