Τα τελευταία χρόνια πολλά ιδιωτικά νοσοκομεία διαγνωστικά κέντρα και θεραπευτήρια έχουν αρχίσει να λειτουργούν όμως στην πλειοψηφία τους οι άνθρωποι με αναπηρίες έχουν την ψευδαίσθηση πως είναι απροσπέλαστα οικονομικά.
Η αλήθεια είναι πως πράγματι κοστίζουν. Είναι όμως επίσης αλήθεια πως εάν και εφόσον γίνει εισαγωγή σε αυτά τότε ένα μεγάλο μέρος του ποσού που απαιτείται για τη νοσηλεία αλλά και για τις άλλες εξετάσεις καλύπτεται από τα ασφαλιστικά ταμεία και στο τέλος ο «ασθενής» καλύπτει ένα μικρό ποσό.
Εάν υπολογίσουμε το κόστος της δημόσιας υγείας τότε ίσως η ιδιωτική υγεία να μπορεί να αποενοχοποιηθεί. Θεωρούμε ως αυτονόητο πως η νοσηλεία ανθρώπων που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν σε δημόσια νοσοκομεία απαιτεί την παρουσία κάποιων βοηθών ή συνοδών. Για πολλούς οι συνοδοί δεν έχουν κόστος όμως αντικειμενικά έχουν κόστος. Η πρόσληψη αποκλειστικής νοσηλεύτριας δεν καλύπτεται από τα ασφαλιστικά ταμεία ως εκ τούτου η νοσηλεία σε ένα δημόσιο νοσοκομείο έχει ένα επιπλέον κόστος που αφορά την υποστήριξη μέσα στο νοσοκομείο.
Επιπλέον οικονομικό κόστος στα δημόσια νοσοκομεία έχουν οι καθυστερήσεις για να γίνουν οι εξετάσεις οι διαγνώσεις και για να γνωμοδοτήσουν οι ιατροί. Είναι μία αλήθεια πως όλες αυτές οι διαδικασίες γίνονται πολύ αργά στο πλαίσιο της δημόσιας υγείας και αντικειμενικά κοστίζουν πολλά χρήματα.
Ίσως για το σύστημα υγείας η έννοια χρόνος να είναι άνευ σημασίας για τους λεγόμενους ασθενείς, για τους ασθενείς όμως ο χρόνος είναι χρήμα με αντίστοιχη χρέωση με εκείνη που χρεώνουν οι επαγγελματίες της δημόσιας υγείας. Όμως για τους ανθρώπους λ.χ. με κακώσεις νωτιαίου μυελού είναι δεδομένο πως πρέπει μία φορά στους έξι μήνες να κάνουν πυελογραφία, εξετάσεις με υπέρηχους και μία φορά το έτος ουροδυναμική. Όλες οι οδηγίες από όλες τις σοβαρές οργανώσεις που αφορούν κακώσεις νωτιαίου μυελού αναφέρουν πως μία φορά στις δεκαπέντε μέρες οι άνθρωποι με κακώσεις νωτιαίου μυελού πρέπει να κάνουν ανάλυση ούρων και καλλιέργεια.
Όλες οι σοβαρές οργανώσεις του εξωτερικού σε όλα τα επίσημα και ανεπίσημα sites στο Internet αναφέρουν τα παραπάνω ως υποχρεωτικά να ενσωματωθούν στην καθημερινή ρουτίνα των ανθρώπων με αναπηρίες.
Το ζήτημα είναι πώς μπορούν να γίνουν αυτά στην Ελλάδα. Χρειάζεται πολύ κόπο και πολύ χρόνο. Δεν αρνούμαστε πως τα ασφαλιστικά ταμεία μπορούν να υλοποιήσουν όλα αυτά όμως και αυτά χρειάζονται πολύ περισσότερο χρόνο.
Το μεγάλο πρόβλημα βρίσκεται στο ότι η ιδιωτική υγεία δεν έχει ακόμη αντιληφθεί την μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων με αναπηρίες και μάλιστα με συγκεκριμένες αναπηρίες και μέχρι σήμερα δεν απευθύνονται σε αυτή την αντικειμενικά μεγάλη αγορά.
Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για μια πολύ μεγάλη αγορά με μεγάλες ανάγκες που σήμερα δεν ικανοποιούνται στην Ελλάδα σε αντίθεση βέβαια με το εξωτερικό όπου υπάρχουν οργανωμένες διαδικασίες και δομές που εν τέλει δεν εμποδίζουν τους ανθρώπους με αναπηρίες στο να επιβιώσουν.
Χρειάζεται λίγη ευφυΐα από τις επιχειρήσεις που διαχειρίζονται την ιδιωτική υγεία για να μπορέσουν να κατανοήσουν αυτή τη μεγάλη αγορά και να δράσουν αναλόγως.