Τελικά έχουμε ή δεν έχουμε αστικά δικαιώματα; Είμαστε ή δεν είμαστε ικανοί για δικαιοπραξία; Μέχρι ποιου σημείου έχουμε τη δυνατότητα να δικαιοπρακτούμε;
Αμφισβητείται ή δεν αμφισβητείται η δικαιοπρακτική μας βούληση; Αφελή και ανόητα ερωτήματα.
Από την Τίνα Μπούσουλα tinabous@yahoo.com ήρθε το παρακάτω email. Διαβάστε το:
Την περασμένη εβδομάδα έκανα αίτηση στην Εγνατία Τράπεζα για να μου χρηματοδοτήσει την αγορά ενός αυτοκινήτου. Η αίτηση εγκρίθηκε αλλά υπό τον όρο ότι θα "μπει" εγγυητής ο οποίος θα ακούει (!!!!) μιας κι εγώ η τρισκατάρατη δεν χαίρω της ακοής μου και δεν είμαι παραγωγική στην ελληνική κοινωνία,΄τουτέστιν, δεν εμπνεύω καμία εμπιστοσύνη στην εν λόγω τράπεζα. Στην αρχή "πάγωσα' μπροστά σε αυτήν την εξευτελιστική πολιτική που έχει ενστερνιστεί η εν λόγω τράπεζα και σκέφτηκα να τους μουτζώσω και να πάω αλλού να πάρω δάνειο, πράγμα που έκανα, σκεπτόμενη ότι δεν είναι και οι πρώτοι που με έχουν αντιμετωπίσει ανάλογα. Όταν όμως, μου ήρθε σήμερα το ραβασάκι της Εφορίας, ο λογαριασμός της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, της ΕΥΔΑΠ, οι εισφορές για το ΤΑΕ, το ΙΚΑ...στράβωσα και αποφάσισα, χωρίς δεύτερη σκέψη, να μην τους αφήσω ήσυχους αυτούς εκεί στην ΕΓΝΑΤΙΑ. Θέλω να τους καταθέσω μια μήνυση, αλλά λεφτά δεν περισσεύουν. So, κάνω έκκληση στους νομικούς της λίστας για να μου δώσουν τα φώτα τους (κάτι έχω ακούσει και για τον Συνήγορο του Πολίτη...).
Το ίδιο πρόβλημα με την Τίνα έχουν αντιμετωπίσει πολλοί άνθρωποι με αναπηρίες. Εκεί που είναι ιδιαίτερα οξυμμένη η αντίσταση είναι η συνεργασία με νομικούς, τράπεζες καθώς επίσης η υπογραφή συμβάσεων με το δημόσιο και τους φορείς του δημοσίου.
Αντίστοιχα προβλήματα είχε αντιμετωπίσει και το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ. Ακόμη και η μίσθωση ταχυδρομικής θυρίδας έχει γίνει στο όνομα ικανού σωματικά επειδή τα ΕΛΤΑ αρνούντο να συμβληθούν με τετραπληγικό. Δε συζητούμε βέβαια για δάνεια. Θα ήταν ουτοπία…
Σύμφωνα με την άποψη των τραπεζών οι άνθρωποι με αναπηρίες έχουν μειωμένο προσδόκιμο ζωής και γι αυτό οι επιχειρήσεις τους δεν είναι βιώσιμες.