Το κρεβάτι του πόνου είναι πάντοτε μονό. Κι αν είναι κανείς τυχερός, δίπλα του βρίσκονται άνθρωποι δικοί του. Ανθρωποι που θα έκαναν τα πάντα για να απαλύνουν τους πόνους, να ανακουφίσουν τις αγωνίες και να επιταχύνουν την ανάρρωση.
Όλοι οι άλλοι περισσεύουν. Και περισσεύει κυρίως η υποκριτική συμπάθεια, η «υποχρεωτική» συμπαράσταση και η επικοινωνιακή συμπόνια. Στην οδυνηρή δοκιμασία της η Μαριέττα Γιαννάκου έχει, ευτυχώς, δίπλα της ανθρώπους που ενδιαφέρονται ειλικρινά. Έχει όμως και πολλούς από αυτούς που περισσεύουν. Και κάποιους τελείως απόντες…
Τα προσωπικά δράματα είναι τα πιο δυσβάσταχτα. Όσα χρήματα, αξιώματα και δόξα και αν χάσει κανείς, δεν μετρούν όσο η υγεία, η ισορροπία και η καθημερινότητά του. Όλα αυτά, δηλαδή, που συνήθως θεωρούνται αυτονόητα.
Ακόμη και όσοι δεν συμφώνησαν με τις πολιτικές επιλογές της κυρίας Γιαννάκου, της αναγνωρίζουν το ανεξάρτητο πνεύμα, το πείσμα και τον δυναμισμό. Απ’ αυτόν ακριβώς τον δυναμισμό της εξαρτάται άλλωστε τώρα η ανάρρωση και η περαιτέρω εξέλιξή της. Η περιπέτειά της ξεκίνησε πριν από δύο μήνες και ουδείς φανταζόταν την κατάληξη.
Ανταγωνισμός
Μια απροσεξία, ένα στραβοπάτημα, ένα κάταγμα, ένας αρρύθμιστος διαβήτης και η πρώην υπουργός Παιδείας βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να αναθεωρεί τις προτεραιότητές της, αλλά και να μετρά τους ανθρώπους, τα αισθήματα και την αξιοπρέπειά τους.
«Στην πολιτική δεν υπάρχουν φιλίες», θα πει κανείς. Και σωστά. Η πολιτική καλλιεργεί τον ανταγωνισμό, τους διαγκωνισμούς, τη μάχη για τις εντυπώσεις και βεβαίως δεν ευνοεί τα ευγενή αισθήματα, τις φιλίες και τον αλληλοσεβασμό. Αν όμως είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε κάτι τέτοιο, τότε και η αλλοτρίωση θα μοιάζει φυσιολογική και αναμενόμενη. Και οι άνθρωποι -ακόμη και οι πολιτικοί ή κυρίως αυτοί- πρέπει να παραμένουν άνθρωποι.
Γι’ αυτό και φαίνεται αδικαιολόγητη η απουσία της πλειοψηφίας των στελεχών της κυβέρνησης και της Νέας Δημοκρατίας από το πλευρό της κυρίας Γιαννάκου. Εκείνη υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ΟΝΝΕΔ και αφοσιωμένο κομματικό και κυβερνητικό στέλεχος, αλλά, κυρίως, προσωπική φίλη του Κώστα Καραμανλή. Από εκείνους που ενεθάρρυναν και στήριξαν την υποψηφιότητά του για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, που έδωσαν ιδεολογικές και πολιτικές μάχες για λογαριασμό του.
Η Μαριέττα Γιαννάκου ήταν άλλωστε το πιο πειθαρχημένο μέλος της πρώτης κυβέρνησης Καραμανλή. Όταν εκείνος διακήρυσσε τις περίφημες «μεταρρυθμίσεις» του, ήταν η μόνη που όχι μόνο τον πίστεψε, αλλά τον πήρε και στα σοβαρά. Θεώρησε δηλαδή ότι οι αλλαγές στην ανώτατη εκπαίδευση θα στηρίζονταν από την κυβέρνηση που τις σχεδίασε και τις ενέκρινε, ότι κάθε φορά που ο πρωθυπουργός την χτυπούσε στην πλάτη και της έλεγε «Μαριέττα, κράτα γερά», το εννοούσε και βεβαίως ότι βρισκόταν στο υπουργείο για να κάνει μια συγκεκριμένη δουλειά.
Θα υπέκυπτε
Δεν φαντάστηκε ότι ο κ. Καραμανλής θα υπέκυπτε στην ακροδεξιά πίεση του Γιώργου Καρατζαφέρη ή ότι θα την «άδειαζε» -και μαζί της τη μεταρρύθμιση και το βιβλίο της Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού- ενόψει του εκλογικού κινδύνου. Δεν φαντάστηκε ακόμη ότι πολλοί από τους συναδέλφους της στην κυβέρνηση θα υπονόμευαν όχι μόνο την πολιτική της, αλλά και την προσπάθειά της για επανεκλογή στην Α’ Αθήνας.
Πιθανότατα δεν φαντάστηκε και ότι η πρώτη πολιτική απόφαση του διαδόχου της θα αφορούσε την απόσυρση του βιβλίου. «Θα ήταν πολύ εύκολο να πω στον πρωθυπουργό « Κύριε Πρόεδρε, το αποσύρω» και να τελειώσουν όλα», είχε πει η ίδια λίγο μετά τις εκλογές. Κάτι δηλαδή σαν αυτό που φαίνεται να λέει πλέον ο Ευριπίδης Στυλιανίδης, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τον νόμο- πλαίσιο για τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, ο οποίος παραμένει ανεφάρμοστος. Ελάχιστοι στήριξαν τον νόμο, αλλά πολύ περισσότεροι τον θεωρούν σήμερα καλύτερο από το …ολότελα που επιλέγει το υπουργείο, οδηγώντας τα πανεπιστήμια στον μαρασμό. Η κυρία Γιαννάκου ουδέποτε στερήθηκε άποψης ή γενναιότητας.
Αποστασιοποιήθηκε από τις κινητοποιήσεις για τις ταυτότητες παρότι προσφέρονταν ιδανικά για αντιπολίτευση, μεσολάβησε ώστε να εκτονωθεί η κρίση της Ελλαδικής Εκκλησίας με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, έδωσε αγώνες κατά των ναρκωτικών από την Ευρωβουλή. Το ίδιο συνεπής θεωρούσε ότι ήταν και κατά τη διάρκεια της θητείας της στο υπουργείο Παιδείας. Σχεδίασε τις αλλαγές και ανέλαβε να τις υλοποιήσει, έτσι απλά.
Δειλία και μικροψυχία
Η απουσία σήμερα των περισσότερων από τους υπουργούς από το πλευρό της πρώην υπουργού υποδηλώνει δειλία και μικροψυχία και αυτά δεν τα έχει ανάγκη τώρα η κυρία Γιαννάκου. Αυτή μάλιστα η απουσία αναδεικνύεται ακόμη περισσότερο από την ταυτόχρονη παρουσία …απροσδόκητων φίλων, από την άλλη πλευρά της πολιτικής.
Ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αλέκος Αλαβάνος έσπευσαν να εκφράσουν τις θερμότερες ευχές τους αυτοπροσώπως, ξεχνώντας ασφαλώς τις παλιές διαφορές, τις κόντρες και την ανταλλαγή πυρών με αφορμή τα μέτρα για την Παιδεία. Ο Κώστας Καραμανλής όμως, άργησε πολύ να επισκεφθεί το «Ερρίκος Ντυνάν». Και δεν είναι τώρα που άργησε.
Εχει αργήσει εδώ και πολύ καιρό να δηλώσει «παρών». Απουσιάζει ήδη από την επομένη των εκλογών, όταν δεν βρήκε δυο λόγια συμπαράστασης ή ένα αξίωμα για ένα πρωτοκλασάτο στέλεχος που αποτέλεσε δική του επιλογή και πλήρωσε την αφοσίωσή του. Ίσως ο πρωθυπουργός να θεωρεί ότι δεν οφείλει κάτι στην κυρία Γιαννάκου ή πάλι οι επικοινωνιολόγοι να τον συμβουλεύουν διαφορετικά. Όπως και ναχει, όμως, έχει ήδη βαθμολογηθεί. Κι ο βαθμός του δεν θα πρέπει να αφορά τη Μαριέττα Γιαννάκου. Εκείνη έχει άλλωστε σημαντικότερα πράγματα να κάνει. Αφορά όμως τους πολίτες και κυρίως εκείνους που εξακολουθούν να τον πιστεύουν.
Διαγκωνισμοί «Στην πολιτική δεν υπάρχουν φιλίες», θα πει κανείς. Και σωστά. Αν όμως είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε κάτι τέτοιο, τότε και η αλλοτρίωση θα μοιάζει φυσιολογική και αναμενόμενη. Και οι άνθρωποι -ακόμη και οι πολιτικοί ή κυρίως αυτοί- πρέπει να παραμένουν άνθρωποι.
Απουσίες. Γι’ αυτό και φαίνεται αδικαιολόγητη η απουσία της πλειοψηφίας των στελεχών της κυβέρνησης και της Νέας Δημοκρατίας από το πλευρό της κυρίας Γιαννάκου.
Με ιστορία. Η Μ. Γιαννάκου υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ΟΝΝΕΔ και αφοσιωμένο κομματικό και κυβερνητικό στέλεχος, αλλά, κυρίως, προσωπική φίλη του Κώστα Καραμανλή. Από εκείνους που ενεθάρρυναν και στήριξαν την υποψηφιότητά του για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, που έδωσαν ιδεολογικές και πολιτικές μάχες για λογαριασμό του.
Της Φαίης Καραβίτη
fkaraviti@pegasus.gr
http://www.imerisia.gr/ 16-2-2008