Ύστερα από δύο δεκαετίες υλοποίησης ευρωπαϊκών προγραμμάτων μπήκε και το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ στο κόλπο. Όμως προσπαθεί να παράγει έργο.

Τόσο η ελληνική κυβέρνηση όσο και η Ευρωπαϊκή Ένωση πάσχουν από την ανίατη νόσο της γραφειοκρατίας. Το πρόβλημά τους δεν είναι τόσο η υλοποίηση άμεσα αξιοποιήσιμων πολιτικών όσο η υλοποίηση της κεντρικής πολιτικής για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Το πρόβλημα του ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ είναι η ποιοτική βελτίωση των συνθηκών και των όρων ζωής των ανθρώπων με αναπηρίες. Δεν ενδιαφέρεται πολύ ούτε για τις εθνικές ούτε για τις ευρωπαϊκές πολιτικές στο βαθμό μάλιστα που αυτές δεν έχουν βαθιά γνώση των λεπτομερειών που συγκροτούν τις ανθρώπινες αναπηρίες.
Το δίλημμα ήταν μεγάλο. Πώς μπορεί να βγει ποιότητα δουλειάς όταν η γραφειοκρατία και ο χαρτοπόλεμος είναι υποχρεωτικά και ξοδεύουν το σύνολο της διαθέσιμης ανθρώπινης ενέργειας; Πώς είναι δυνατόν να επιβιώσει το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ σε ένα περιβάλλον που θεωρείται ως απατηλό αφού οι περισσότεροι που υλοποιούν ευρωπαϊκά προγράμματα δεν έχουν καταφέρει επί είκοσι συναπτά έτη να κατακτήσουν τη συνείδηση του πολίτη με αναπηρία;
Δεν υπήρχε εύκολη λύση. Η μόνη αξιόπιστη λύση ήταν η υλοποίηση των προγραμμάτων με δύο ταχύτητες: η πρώτη ταχύτητα αφορά το παραδοτέο στην ελληνική κυβέρνηση ή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η δεύτερη ταχύτητα αφορά αυτή καθεαυτή τη δουλειά με τους ανθρώπους με αναπηρίες.
Όλοι κρινόμαστε. Το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ δεν επιδιώκει να βρίσκεται εκτός κριτικής. Επιδιώκει ωστόσο να κρίνεται με όρους αναπηρίας και όρους αποκατάστασης και πάντα ως προς τον όγκο των υποστηρικτικών υπηρεσιών που δημιουργεί και παρέχει δωρεάν σε χιλιάδες Έλληνες με ή χωρίς αναπηρίες.