Η αναπηρία έχει γίνει της μόδας. Όλα πλέον μπορούν να ντυθούν το ένδυμα της ευαισθησίας, να στολιστούν με το γνωστό σήμα της προσπελασιμότητας και να πουληθούν προς πάσα κατεύθυνση σε Υπουργεία, στην Ε.Ε. και σε χορηγούς.
Για πολλά χρόνια η κοινωνική υπευθυνότητα ήταν άγνωστη. Σήμερα, όμως, δεκάδες οργανώσεις δημιουργούνται με στόχο να απορροφήσουν τα κονδύλια της Ε.Ε. και των υπουργείων, καθώς και χρήματα από χορηγούς. Πέριξ της αναπηρίας έχει στηθεί μια οργανωμένη φάμπρικα απορρόφησης κονδυλίων και πώλησης κοινωνικής ευαισθησίας.
Ειδικά τα τελευταία χρόνια, διαβάζουμε συνεχώς στις εφημερίδες για δράσεις νέων φορέων που απευθύνονται στους ανθρώπους με αναπηρίες και γενικώς στις μειονότητες του περιθωρίου, χωρίς ωστόσο αυτοί οι φορείς να μπαίνουν στον κόπο να εξηγήσουν πώς βρέθηκαν να ασχολούνται για τους ανθρώπους με αναπηρίες. Ποιο είναι το κίνητρό τους; Γιατί με ΑμεΑ; Ποιοι είναι οι πραγματικοί στόχοι τους; Έχουν ΑμεΑ στις τάξεις τους;
Το κακό είναι πως δεν υπάρχει πολιτιστική αστυνομία για να ποινικοποίησει αυτή τη γενικευμένη ανοησία, αφού και μόνο από τη διατύπωση αυτών των ειδήσεων και πλέον των ηλεκτρονικών μηνυμάτων φαίνεται πως σκοπός των δελτίων τύπου δεν είναι τόσο αυτό καθεαυτό το περιεχόμενο της υποστήριξης και της κοινωνικής αλληλεγγύης και της κοινωνίας των πολιτών, όσο είναι η υποχρέωση που έχουν απέναντι στον πληρωτή. Και αυτή η υποχρέωση απέναντι στον πληρωτή δεν κρύβεται. Όλες οι χρηματοδοτούμενες πρωτοβουλίες οφείλουν και πρέπει να έχουν τις σημαίες και τα εμβλήματα των πληρωτών.
Τα εν λόγω δελτία τύπου είναι γεμάτα από τα υποχρεωτικά χαρακτηριστικά που έχουν όλα τα πληρωμένα δελτία τύπου (πρόγραμμα, δράση, υποέργο, υποδράση και πάει λέγοντας), χωρίς ντροπή, αφού κανείς από αυτούς δεν κρίνεται.
Στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις. Έτσι και αυτοί οι φορείς είναι ό,τι δηλώσουν και κανείς δεν πρόκειται να τους ελέγξει. Ούτε τα Υπουργεία τολμούν να ελέγξουν την αυθεντικότητα και τη σοβαρότητα αυτών των φορέων, αφού εάν ασκήσουν ένα έστω και υποτυπώδη έλεγχο, η απορρόφηση των ευρωπαϊκών κονδυλίων θα περιοριστεί ακόμη περισσότερο.
Η Ομοσπονδία των ΜΚΟ αλλά και κάποια ακόμη δευτεροβάθμια σωματεία, όπως όλα δείχνουν, αδυνατούν να ελέγξουν το τοπίο των χιλιάδων ΜΚΟ και να βάλουν τα πράγματα σε τάξη και σε μια λογική.
Μήπως τελικά μαζί με τις ΜΚΟ που θέλουν να βγάλουν τους ΑμεΑ από το κοινωνικό περιθώριο θα πρέπει να φτιαχτεί και μια ΜΚΟ που να προστατεύσει τους ΑμεΑ από τις κακές ΜΚΟ;
ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ,
Νοέμβριος 2007