Αλήθεια πού; Πάντως όχι εκεί που θα έπρεπε.
Ακροβατούμε ανάμεσα στο ρείθρο και το δρόμο, ανάμεσα στα κολωνάκια και τις μπάλες, ανάμεσα στα αυτοκίνητα, τους πάγκους, τις καρέκλες και τα τραπέζια των παρακείμενων καταστημάτων, ανάμεσα στην αδιαφορία και τον κίνδυνο.

Τα πεζοδρόμια στην Ελλάδα των Ολυμπιακών, μας έχουν μεταβάλει σε εθελοντές κασκαντέρ (για να είμαστε μέσα στο κλίμα του νεότευκτου εθελοντισμού). Στις σπασμένες πλάκες και τα ασφυκτικά στενά πεζοδρόμια αντικατοπτρίζεται η απόλυτη βαναυσότητα της τοπικής αυτοδιοίκησης και των συνυπεύθυνων υπουργείων. Βαναυσότητα η οποία μετατρέπεται σε έγκλημα αν λοξοκοιτάξουμε εκεί που αποφεύγουμε (για λόγους αισθητικής άραγε ή από επιδημική μισανθρωπία;) τα άτομα με ειδικές ανάγκες, ή γενικότερα τα άτομα με δυσκολία στη μετακίνηση (ένα αξιοσέβαστο 50% του συνολικού πληθυσμού σύμφωνα με τις στατιστικές της Ευρωπαικής Ένωσης). Μια χώρα ελάχιστα προσβάσιμη, ελάχιστα ανθρώπινη, ελάχιστα χώρα ως χώρος, ελάχιστα κράτος ως πρόνοια. Άνθρωποι, που η αρρώστια, κάποιο ατύχημα, μια άσχημη στιγμή, ή και το ίδιο το γήρας σε πολλές περιπτώσεις, μείωσε ή εκμηδένισε τη δυνατότητά τους να κινηθούν ελεύθερα και αβίαστα σε ένα χώρο που τυπικά-και μόνο- αποτελεί το χώρο ή τη χώρα τους.
Και δεν μιλούμε για απροσπέλαστα μαγαζιά ή σπίτια, ούτε για αστικές συγκοινωνίες που βγάζουν όλη τους τη βιασύνη και την προσήλωση στο χρονοδιάγραμμα (που έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν τηρείται) όταν πρόκειται να παρεκκλίνουν μόλις ένα δίλεπτο από το δρομολόγιό τους για να μετατραπούν από απροσπέλαστα σε προσβάσιμα. Μιλάμε για τα ίδια τα πεζοδρόμια, την ύστατη δίοδο μετακίνησης. Πεζοδρόμια στενά, δύσβατα, δημιουργήματα υψηλής κακοτεχνίας, πεζοδρόμια που χρησιμεύουν ως χώρος στάθμευσης (για αυτούς που σχεδόν ποτέ δεν τους αφαιρεί τις πινακίδες η τροχαία) ή ως ασφαλής λωρίδα κυκλοφορίας για τα δίκυκλα (για αυτούς που παραμένουν σχεδόν πάντα ατιμώρητοι) όχι απλά δυσχεραίνουν αλλά κάνουν αδύνατη τη κυκλοφορία σε αυτά ατόμων που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες- και ανυπόφορη τη ζωή όλων των άλλων. Ο νεόπλουτος αγοράζει οχήματα εκτός δρόμου για να τα σταθμέυει εκτός δρόμου προκλητικά. Η μοντέρνα, αδίστακτη νεαρή θα αρνηθεί από φιλαυτία ή καταναλωτική τύφλωση να περπατήσει κάποια μέτρα παραπάνω και έτσι θα παρκάρει το μοδάτο οχηματάκι της πάνω σε κάποιο άμοιρο πεζοδρόμιο.
Φτάνει πια!
Αν ο ιστορικός φασισμός πέθανε, όπως επικαλλούνται οι διανοούμενοι, τότε ο φασισμός του πεζοδρομίου είναι εδώ, με σάρκα και οστά, θράσσος και ανοχή. Όταν το κράτος, στη προσπάθειά του να διαφυλάξει την ελεύθερη διακίνηση αγαθών και πολιτών στο εσωτερικό του, αποφασίζει (και διατάζει ανάλογα με τα μέσα που διαθέτει) την απομάκρυνση π.χ. των αγροτών που κλείνουν την εθνική οδό με τα τρακτέρ τους ή των διαδηλωτών που αποκλείουν μια κεντρική αρτηρία στο κέντρο της πόλης, γιατί να μην κάνει το ίδιο όταν σχεδόν ο μισός πληθυσμός αδυνατεί να διαβεί πεζοδρόμια πολυσύχναστα και κεντρικά (ούτε λόγος για τα πεζοδρόμια στις πυκνοκατοικημένες αστικές περιοχές); Διακρίσεις ή απλό βόλεμα;

Μιχάλης Σ. Αρβανίτης