Ας υποθέσουμε ότι κάποιος με παραπληγία ή με τετραπληγία από κάκωση νωτιαίου μυελού ή από σκλήρυνση κατά πλάκας ή από μυοπάθεια βρίσκεται αντιμέτωπος με μια δυσάρεστη επιπλοκή της υγείας του και χρειάζεται κατεπειγόντως νοσηλεία σε νοσοκομείο που να έχει τη στοιχειώδη εξειδίκευση στην αντιμετώπιση της παθολογίας της παράλυσης. Τί επιλογές έχει;
Απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα μπορούν να δώσουν μερικοί από τους αναγνώστες που βρέθηκαν σε αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση τον τελευταίο χρόνο και διαπίστωσαν, με καθυστέρηση, πως τίποτα δεν λειτουργεί – ούτε στα νοσοκομεία του ΕΣΥ, ούτε και στα ιδιωτικά θεραπευτήρια.
Τα νοσοκομεία του ΕΣΥ διαπιστωμένα έχουν διαλυθεί και άξιοι γιατροί -που τους εκτιμούν και τους εμπιστεύονται οι «ασθενείς»- έχουν «απενεργοποιηθεί», και το μόνο που τους επιτρέπεται είναι να συνταγογραφούν.
Τα ιδιωτικά νοσοκομεία χαρακτηρίζονται από ένα τιμολογιακό άβατο. Κανένα από αυτά που δεν έχει γνωστοποιήσει τον «τιμοκατάλογο» που πωλεί τις νοσηλευτικές και τις ιατρικές του υπηρεσίες, με αποτέλεσμα ο καταναλωτής με αναπηρία ή με χρόνια νόσο να φοβάται και να μην απευθύνεται στα ιδιωτικά νοσοκομεία και θεραπευτήρια.
Ο ΕΟΠΥΥ έχει κατορθώσει το ακατόρθωτο: Χρωστάει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ σε όλους τους παρόχους υπηρεσιών υγείας – που είναι έτοιμοι για χρεοκοπία, με τις τράπεζες να βρίσκονται από πίσω τους. Κανείς από τους παρόχους δεν δέχεται τον ΕΟΠΥΥ ως πληρωτή για τις υπηρεσίες προς τους «ασθενείς».
Πώς θα μπορέσει ένας παραπληγικός ή ένας τετραπληγικός να αντιμετωπίσει μια ενδεχόμενη επιπλοκή της παράλυσης, όπως για παράδειγμα μια πυελονεφρίτιδα, ένα καρδιαγγειακό συμβάν, ένα κάταγμα, μια κατάκλιση, μια σοβαρή διαταραχή του εντέρου, μια ώση; Η ιατρική τού ενός γιατρού είναι ανεπαρκής για να αντιμετωπίσει το σύνολο αυτών των επιπλοκών. Αυτές οι επιπλοκές είναι αντιμετωπίσιμες μόνο σε νοσοκομεία και χρειάζονται νοσοκομειακή υποστήριξη.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό. Προφανώς είναι και οικονομικό, αφού ο ΕΟΠΥΥ δεν ικανοποιεί τις υποχρεώσεις του ως προς τους ασφαλισμένους. Είναι όμως και τεχνικό:
Πώς θα μπορέσει ο τυπικός «ασθενής» με παραπληγία ή με τετραπληγία να αναζητήσει νοσοκομειακή φροντίδα όταν βρίσκεται στο «κρεβάτι του πόνου»; Η πιο πρόχειρη απάντηση είναι να ρωτήσει κάποια γιατρό «εμπιστοσύνης». Όμως το «εμπιστοσύνης» έρχεται σε αντίθεση με τον ορθολογισμό της κοινωνίας μας. Θεωρητικά, σε μια οργανωμένη κοινωνία με οργανωμένο σύστημα υγείας, απαντήσεις στα ερωτήματα των ασθενών δίνει το σύστημα υγείας και οι γιατροί που λειτουργούν στο πλαίσιο αυτού του συστήματος. Μόνο έτσι εξασφαλίζεται η περιεκτικότητα σε αλήθεια της γνωμοδότησης των λειτουργών του συστήματος.
Το παράδοξο στην Ελλάδα είναι πως ακόμη και σε μια απλή διαδικασία, όπως είναι η ανάλυση και η καλλιέργεια ούρων ή αίματος, ενώ βρίσκεται σχετικά εύκολα μικροβιολογικό εργαστήριο, δεν βρίσκεται εύκολα εξειδικευμένος γιατρός για να συστήσει θεραπεία!
Και μακάρι το πρόβλημα να ήταν μόνο οι απλές εργαστηριακές εξετάσεις. Το πρόβλημα γίνεται τεράστιο όσο περισσότερο πολύπλοκη είναι η επιπλοκή που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Και δυστυχώς δεν υπάρχει καμία λύση και καμία συνταγή επιτυχίας.
Εάν βρεθούμε αντιμέτωποι με μια τέτοια σύμπτωση, τότε θα αφεθούμε έρμαια της τύχης και της συγκυρίας!
Είναι μαθηματικά και στατιστικά εξακριβωμένο πως, αργά ή γρήγορα, όλοι θα βρεθούμε αντιμέτωποι με το φλερτ της τύχης και της σύμπτωσης.
Περιοδικό Αυτονομία, www.disabled.gr, Οκτώβριος 2012.