Όπως συμβαίνει και με τους ανθρώπους, υπάρχουν σκύλοι που χρειάζονται ειδική φροντίδα. Το ευχάριστο στην περίπτωση των σκύλων είναι πως ούτε οι ίδιοι αλλά ούτε και η «κοινωνία» τους θεωρούν πως η αναπηρία τους είναι ικανή να τους απομονώσει και να τους «περιθωριοποιήσει».
Αντίθετα, αγωνίζονται να ξεπεράσουν το μειονέκτημά τους, δεν παραιτούνται ποτέ και η ειδική φροντίδα που τους δίνουμε ανταμείβεται με πολλή – πολλή αγάπη και αφοσίωση.
Για την κτηνιατρική φροντίδα που χρειάζονται, αρμόδιος είναι ο κτηνίατρός σας. Εδώ μπορούμε μόνο να δούμε μέσα από αληθινές ιστορίες ιδιοκτητών σκύλων με ειδικές ανάγκες τις λεπτομέρειες μίας τέτοιας συμβίωσης. Κάποιες από τις ιστορίες προέρχονται από τα περιστατικά του «Άργου», κάποιες άλλες από άλλα Σωματεία.
Η Carrie και ο διαβήτης
«Η Carrie είναι το νεότερο μέλος της σκυλο-οικογένειάς μας (έχω άλλους 2 σκύλους). Γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1990 και ήρθε να μείνει μαζί μας τον Δεκέμβριο του 1998. Έπασχε από διαβήτη και οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες της αποφάσισαν πως δεν μπορούσαν πια να την φροντίζουν, έτσι κατέληξε σε φιλοζωικό σωματείο, από όπου και την υιοθέτησα.
Καθώς ήταν η πρώτη φορά που είχα διαβητικό σκύλο, μου έμαθε πώς να την φροντίζω, δείχνοντας πρωτοφανή εξυπνάδα και υπομονή. Την πρώτη μέρα, πήγαμε στον κτηνίατρο για να μου δείξει πώς να κάνω τις ενέσεις ινσουλίνης που καθημερινά θα χρειαζόταν. Μόλις της έκανα την πρώτη ένεση, γύρισε το κεφάλι και έγλυψε το χέρι μου, σαν για να με καθησυχάσει και να μου δείξει πως έκανα καλή δουλειά.
Αν και αρκετά πιο μικρόσωμη, από την πρώτη στιγμή ανέλαβε αρχηγός του Dami και της Rea. Δείχνει σαν να μπήκε απλώς στο σπίτι, να είδε πως έχει 2 νεότερα αδέρφια και να αποφάσισε πως η ίδια θα ήταν ο αρχηγός! Τα πάει πολύ καλά και με τους δύο, ακόμη και με τη Rea που δεν παίζει με άλλα σκυλιά.
Η φροντίδα της περιλαμβάνει πολύ αυστηρή δίαιτα και 2 ενέσεις ινσουλίνης την ημέρα. Ακόμη, πρέπει κάθε πρωί να ελέγχω το επίπεδο σακχάρου στο αίμα της. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να σηκώνομαι από τις 6, αλλά παρ’ όλα αυτά νιώθω τυχερός που μου δόθηκε η ευκαιρία να της σώσω τη ζωή – η ισχυρή προσωπικότητά της ήταν κάτι που έλλειπε από το σπίτι μας…»
Η Snowball και η επιληψία
«Η Snowball είναι ράτσας American Eskimo και την υιοθέτησα πριν 6 χρόνια. Οι πρώτες κρίσεις επιληψίας εμφανίστηκαν πριν 2 χρόνια. Κάνει καθημερινά ενέσεις φαινοβαρβιτόλης και οι κρίσεις σιγά – σιγά εξαφανίστηκαν. Η επιληψία δεν μας εμπόδισε να πάρουμε μέρος σε διαγωνισμό σκύλων και μάλιστα στην αρχή, όταν οι κρίσεις της ήταν συχνές. Κερδίσαμε μάλιστα το πρώτο βραβείο για τον πιο Χαρούμενο Σκύλο!»
Ο τυφλός Nacona
«Ένα βράδυ ο George – που είναι ο σύζυγός μου και εργάζεται σε Κυνοκομείο – ανέφερε πως στο κυνοκομείο είχε φτάσει ένα τυφλό κουτάβι ράτσας Border Collie. Το είχε φέρει κάποιος εκτροφέας για να του κάνουν ευθανασία. Θύμωσα πολύ με τον εκτροφέα που άφηνε ζώα με το γονίδιο που προκαλεί την τύφλωση να αναπαραχθούν – θα έπρεπε ο νόμος να απαγορεύει και να τιμωρεί τέτοιες πράξεις. Ούτε καν προσπάθησε να βρει σπίτι για το άτυχο κουτάβι!
Την επόμενη Παρασκευή ο George γύρισε από τη δουλειά μαζί με το κουτάβι γιατί δεν ήθελε να το αφήσει μόνο ολόκληρο το Σαββατοκύριακο. Ήταν το πιο γλυκό πλάσμα που είδα ποτέ μου με τα πανέμορφα σκούρα μάτια του να με «κοιτάζουν» με εμπιστοσύνη. Αποφασίσαμε να πάμε σε ειδικό κτηνίατρο για να ελέγξει αν μπορούσε να αποκατασταθεί η όρασή του.
Ο ειδικός μας είπε πως δεν μπορούσε να γίνει τίποτα. Συζητήσαμε για το αν θα τον υιοθετούσαμε ή όχι – δεν είχα καμία πείρα από σκύλους και φοβόμουν πως ένα τυφλό κουτάβι θα ήθελε πολλή φροντίδα και προσοχή. Αποφασίσαμε να τον υιοθετήσουμε και τον ονομάσαμε Nacoma (Ανιχνευτής). Για να έχει σύντροφο στα παιχνίδια του, υιοθετήσαμε και δεύτερο σκύλο χωρίς προβλήματα όρασης, τον Tajo, στου οποίου το κολάρο βάλαμε ταυτότητα μεταλλική για να κουδουνίζει και έτσι να ξέρει ο Nacoma κάθε στιγμή πού είναι ο φίλος του. Αποδείχτηκε πως αυτό δεν ήταν απαραίτητο, γιατί ο Nacoma είναι πολύ αυτάρκης και δραστήριος. Έχει μάθει τα κατατόπια, τρέχει στον κήπο χωρίς να πέφτει πάνω στα φυτά και όταν περπατάει μέσα στο σπίτι δεν καταλαβαίνεις πως δεν βλέπει!
Στην αρχή τον λυπόμουν για την αναπηρία του αλλά αργότερα κατάλαβα πως ήταν τόσο ευτυχισμένος όσο μπορούσε οποιοσδήποτε σκύλος να είναι. Τώρα χαίρομαι που μπορέσαμε να προσφέρουμε σε αυτό το όμορφο και έξυπνο πλάσμα ένα ζεστό σπίτι.»
Δύο εκ γεννετής κουφά κουτάβια
«Μπορείς να αγοράσεις έναν όμορφο σκύλο, όχι όμως και το κούνημα της ουράς του.»
«Οι δύο σκύλοι μου είναι αδέρφια από την ίδια γέννα, είναι καθαρόαιμοι Aussies – και κουφοί εκ γενετής. Το φαινόμενο είναι αρκετά συνηθισμένο και είναι αποτέλεσμα της εκτροφής σκύλων με τη μέθοδο color genetics που δυστυχώς πολλοί ασυνείδητοι εκτροφείς χρησιμοποιούν για να πετύχουν τους χρωματισμούς που θέλουν στα κουτάβια. Στατιστικά, το 25 % των κουταβιών που προέρχονται από τέτοια εκτροφή είναι κουφά. Οι εκτροφείς πιστεύουν πως το σωστό δεν είναι να αποτρέπουν αυτό το είδος αναπαραγωγής αλλά απλώς στέλνουν τα «ελαττωματικά» κουτάβια για ευθανασία.
Οι σκύλοι μου είναι λευκοί. Η λευκή γούνα τους είναι πανέμορφη, αλλά αυτό για τη ράτσα τους σημαίνει πως το δέρμα τους είναι ελαττωματικό. Όλα τα κουτάβια γεννιούνται κουφά αλλά μεγαλώνοντας οι απολήξεις των νεύρων συνδέονται μεταξύ τους και η ακοή τους αποκαθίσταται. Στην περίπτωση των σκύλων μου το ελαττωματικό δέρμα στο εσωτερικό των αυτιών δεν επέτρεψε την ανάπτυξη των νεύρων και έτσι έμειναν κουφά.
Υπάρχουν διάφορες λανθασμένες αντιλήψεις σχετικά με τους κουφούς σκύλους. Κάποιοι υποστηρίζουν πως γίνονται επιθετικοί (δεν υπάρχουν στατιστικά που να το αποδεικνύουν). Άλλοι θεωρούν πως εκπαιδεύονται δύσκολα (οι περισσότεροι ιδιοκτήτες κουφών σκύλων ανακάλυψαν πως ισχύει ακριβώς το αντίθετο). Εκπαιδεύονται με σήματα των χεριών, κάτι παρόμοιο με τη γλώσσα των κωφάλαλων ανθρώπων. Και σίγουρα η ζωή τους δεν είναι μίζερη. Δεν τους λείπει η ακοή γιατί ποτέ δεν την γνώρισαν. Το μόνο που χρειάζονται είναι ένας δημιουργικός άνθρωπος που θα μπορούσε να φροντίσει οποιοδήποτε ζώο, διατεθειμένος να διαθέσει λίγο χρόνο για να τα εκπαιδεύσει.»
Η Εκφυλιστική Μυελοπάθεια
«Είναι ο φίλος σου, ο σύντροφός σου, ο υπερασπιστής σου, ο σκύλος σου. Είσαι η ζωή του, ο αγαπημένος του, ο αρχηγός του. Θα είναι δικός σου, πιστός και αληθινός, ως τον τελευταίο χτύπο της καρδιάς του. Του το χρωστάς να είσαι αντάξιος τέτοιας αφοσίωσης.»
«Ο σκύλος μου είναι Γερμανικός Ποιμενικός, η ράτσα στην οποία η Μυελοπάθεια εμφανίζεται πιο συχνά. Συνήθως εμφανίζεται σε μεγάλη ηλικία και προκαλεί σταδιακή παράλυση των άκρων. Στο αρχικό στάδιο τα δάκτυλα εμφανίζουν κάποια ελαφριά αστάθεια. Αν παρατηρήσετε κάτι τέτοιο στο σκύλο σας, πηγαίνετε κατευθείαν στον κτηνίατρο γιατί η έγκαιρη διάγνωση σημαίνει μεγαλύτερες πιθανότητες θεραπείας.»
Οι Θεσσαλονικείς που κατοικούν στο κέντρο της πόλης θα θυμούνται τον Καίσαρα, το λυκόσκυλο του κ. Γωγούση, που έβγαινε βόλτα στην παραλία με την αναπηρική καρέκλα του. Ο ιδιοκτήτης του, όταν διαπίστωσε πως ο αγαπημένος του σκύλος παρέλυε σιγά – σιγά στα πίσω πόδια, έψαξε στο εξωτερικό και βρήκε εταιρία που κατασκευάζει τέτοια καροτσάκια για σκύλους. Έτσι, σύντομα ο Καίσαρας μπορούσε και πάλι να τρέχει στην παραλία και να νοιώθει δυνατός και ανεξάρτητος όπως παλιά.
Σκύλοι με τρία πόδια
Ανάμεσα στα αδέσποτα που κατά καιρούς περιέθαλψε ο «Άργος», δεν ήταν λίγα τα ζώα που έπρεπε να ακρωτηριαστούν για να ζήσουν. Ανάμεσά τους ξεχώρισαν κάποια για την μεγάλη τους θέληση για ζωή.
Ο Άργος βρέθηκε σκελετωμένος, με πολλαπλά κατάγματα σε δύο πόδια, ανήμπορος ακόμη και να συρθεί. Το ένα μπροστινό του πόδι ακρωτηριάστηκε και τώρα ο Άργος ζει μια φυσιολογική ζωή σε προάστιο της Θεσσαλονίκης.
Η Σίσσυ έχασε το ένα της πόδι σε τροχαίο. Έκλεψε την παράσταση με τη ζωντάνια της στην 2η Έκθεση Ημίαιμων του Σωματείου μας και υιοθετήθηκε από ιδιοκτήτρια εργοστασίου που είχε ακόμη έναν τρίποδο σκύλο!
Ο Λέων, ένα καθαρόαιμο Κούρτσχααρ, βρέθηκε σκελετωμένος στην περιοχή της Επανομής με το ένα πόδι του άσχημα χτυπημένο και σε προχωρημένη σήψη. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πώς τον πηγαίναμε στον κτηνίατρο: το σαπισμένο του πόδι, αν και τυλιγμένο με γάζες, μύριζε τόσο άσχημα που έπρεπε να έχουμε όλα τα παράθυρα του αυτοκινήτου ανοιχτά – μέσα στο καταχείμωνο… Το πόδι του φυσικά ακρωτηριάστηκε. Το ότι ήταν και κουφός, δεν τον εμπόδιζε καθόλου να τρέχει πρώτος να μας υποδεχτεί με αγκαλιές και φιλιά κάθε φορά που μας έβλεπε.
Foxy η παράλυτη
«Δεν υπάρχει καλύτερος ψυχίατρος από ένα κουτάβι που σου γλύφει το πρόσωπο».
Ben Williams
Θα κλείσουμε με την ιστορία της Foxy, μία θλιβερή ιστορία με αίσιο τέλος. Η Foxy σακατεύτηκε όταν ήταν κουτάβι από τον ίδιο τον ιδιοκτήτη της – γιατί του χάλασε τα λουλούδια. Εγκαταλείφθηκε στη συνέχεια σε μία πρασιά, όπου και επιβίωνε τρώγοντας τα αποφάγια που της πετούσαν οι ένοικοι της πολυκατοικίας και πίνοντας νερό από μια πρασινισμένη από τους λειχήνες γαβάθα. Έξι μήνες πέρασαν μέχρι ένας από τους ενοίκους να μας ειδοποιήσει, προειδοποιώντας μας πως ο σκύλος είναι επιθετικός γιατί είχε δαγκώσει τον ιδιοκτήτη του! (δηλαδή, για να μην θεωρείται επιθετική θα έπρεπε να αφήσει τον άνθρωπο που την ξυλοκόπησε και την άφησε παράλυτη να την πλησιάσει ?).
Η Foxy όχι μόνο δεν ήταν επιθετική, αλλά μόλις μας είδε έτρεξε κοντά μας στηριζόμενη στα δύο μπροστινά της πόδια γυρεύοντας χάδια. Ήταν το πιο γλυκό ζωάκι που είχα δει ποτέ. Μέσα στους έξι θλιβερούς μήνες που έζησε παράλυτη είχε μάθει να περπατάει με δύο πόδια – η Foxy δεν σερνόταν, περπατούσε! Ο κτηνίατρος μας είπε πως, τουλάχιστον στην Ελλάδα, δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει καλά και πως θα έπρεπε να της κάνουμε ευθανασία (γιατί δεν θα την υιοθετούσε κανείς και γιατί με τον καιρό το παράλυτο σώμα της θα ατροφούσε και θα γέμιζε πληγές, πράγμα που συχνά οδηγεί σε θάνατο από τέτανο ή άλλη μόλυνση).
Όμως, η μεγάλη της θέληση για ζωή και η ζωντάνια της μας είχαν κερδίσει όλους. Έτσι, μετά από πολλές έρευνες, βρέθηκαν στη Γερμανία ένας χειρούργος κτηνίατρος που έλπιζε πως μπορούσε να τη βοηθήσει και μία κυρία που θα την υιοθετούσε. Σήμερα η Foxy περπατάει – αν και όχι τέλεια – στα τέσσερα, και ζει σε ένα σπίτι όπου την αγαπούν και την φροντίζουν.
Έφη Δόδουρα
Υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων
Ζωοφιλικό Σωματείο Θεσ/νίκης «ο Άργος»