Όταν η αλυσίδα σπάει…
Χθες το απόγευμα αποφασίσαμε με την παρέα μου να πάμε σινεμά.
Λατρεύουμε το σινεμά και πάμε εβδομαδιαία. Κατευθυνθήκαμε στον Άγιο Ελευθέριο στον νέο πολυχώρο γνώστης αλυσίδας κινηματογραφικών αιθουσών………..
Παρκάραμε μέσα στο κτήριο και προχωρήσαμε προς τον ανελκυστήρα όπου μας περίμενε η πρώτη δυσάρεστη έκπληξη: πριν ανελκυστήρα υπάρχει ένας χτιστός προθάλαμος που χωράει μόλις και μετά βίας ένα χειροκίνητο καρότσι,- πόσο μάλλον ένα ηλεκτροκίνητο!!!!- πηγαίνοντας ο ένας πίσω απο τον άλλο και όχι δίπλα- δίπλα, για να στρίψεις προς τον ανελκυστήρα δε, πρέπει να έχεις μαγικές ικανότητες.
Μπαίνοντας στον ανελκυστήρα, ανακαλύπτεις ότι το χειροκίνητο καρότσι χωράει μόνο αν αφαιρέσεις τα υποπόδια, αλλιώς, σε πιάνει το φωτοκύτταρο και η πόρτα δεν κλείνει όσο και να προσπαθείς. – δεν σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω την κάμερα του κινητού για να τα βλέπατε.- Μέσα στην αίθουσα δεν έχουν προβλεφθεί θέσεις για καρότσι, έτσι αναγκάζεσαι να καθίσεις πριν την πρώτη σειρά κοντά στην οθόνη, για να παρακολουθήσεις, γέρνεις το κεφάλι προς τα πίσω, που έχει σαν αποτέλεσμα ένα τρομερό πόνο στον αυχένα.
Κρίμα γιατί η συγκεκριμένη αλυσίδα, σε πολυχώρο στα Νότια Προάστια, έχει κάνει τρομερή δουλειά, με ταχύτατη και φιλικότατη εξυπηρέτηση, άνετους χώρους για καρότσια, και μεγάλων διαστάσεων, άρτια εξοπλισμένη, αναπηρική τουαλέτα.
Κρίμα…
Γνωρίζουμε πως το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ το διαβάζουν και πολιτικοί προϊστάμενοι πολλών δήμων και κοινοτήτων στην Ελλάδα.
Αυτό το κείμενο ήταν μια ευκαιρία για να καταλάβουν από πρώτο χέρι πως αυτό που για αυτούς θεωρείται ως προσπελασιμότητα για τους ανθρώπους με αναπηρίες δεν είναι τίποτα περισσότερο από διατήρηση των εμποδίων. Το ζήτημα δεν είναι να γίνουν μερικές χιλιάδες ράμπες. Το ζήτημα είναι να δημιουργηθούν προσπελάσιμες διαδρομές ώστε οι άνθρωποι με αναπηρίες αν μη τι άλλο να μπορούν να μετακινηθούν έστω και σε ένα περιφραγμένο, από τα εμπόδια, χώρο.
Ας μη βιαστούμε να χαρακτηρίσουμε τον όρο «περίφραξη» ως ένα ριζοσπαστικό όρο. Αυτός όρος, είναι ένας εναλλακτικός όρος για να εκφράσει μια μελλοντική σχεδόν προσπέλασιμη Αθήνα.
Είναι σίγουρα σκληρό. Είναι όμως πιο σκληρό μια πολύ μεγάλη μειονότητα δημοτών με αναπηρίες να μην μπορεί να μετακινηθεί στην πόλη στην οποία γεννήθηκε. Για αυτό το πρόβλημα δεν φταίει αναπηρία. Φταίει ο κακός σχεδιασμός. Φταίει επίσης η υλοποίηση των έργων της προσπελασιμότητας που γίνεται συνήθως με προχειρότητα και χωρίς τις στοιχειώδεις γνώσεις κατασκευής προσπελάσιμων στοιχείων.
Από την nltla του http://forum.disabled.gr κατά κόσμον Νικολέττα Λάσκαρη που είναι ψυχολόγος, δημοσιεύτηκε στην κοινότητα του www.DISABLED.GR