Τού έκλεισαν την πόρτα σε ιδιωτικό σχολείο και έγινε σημαιοφόρος σε δημόσιο
Πριν από 10 χρόνια, η διεύθυνση ενός ιδιωτικού σχολείου, στη Θεσσαλονίκη, του Λεωνίδειου Εκπαιδευτηρίου, «έκλεινε» την πόρτα σε ένα 5χρονο παιδί με σπαστική τετραπληγία, αρνούμενη να το δεχτεί στο νηπιαγωγείο, υποστηρίζοντας ότι, «το σχολείο έχει απαιτήσεις, στις οποίες ο Ραφαήλ δε θα μπορέσει να ανταποκριθεί…».
Δέκα χρόνια μετά, ο 15χρονος πια Ραφαήλ κρατούσε την ελληνική σημαία, ως σημαιοφόρος στη σχολική γιορτή για την επέτειο του «OΧΙ» του 2ου Γυμνασίου Τούμπας, καθώς στη β΄ τάξη συγκέντρωσε την υψηλότερη βαθμολογία με 19 9/12.
«Ενιωσα ότι έκλεισε ένας κύκλος. Από το 1996, όταν στο Λεωνίδειο δεν δέχονταν τον Ραφαήλ μέχρι τώρα, ο οποίος έγινε σημαιοφόρος στο σχολείο του, αγαπητός και αποδεκτός απ’ όλους, αυτό ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσαμε να θέλουμε όλοι να συμβεί», τονίζει η μητέρα του Ελισάβετ Δήμου. O ίδιος ο Ραφαήλ, σεμνός για τις επιδόσεις του στα μαθήματα, θέλει να θυμάται μόνον τα καλά.
Το νηπιαγωγείο του «Αγίου Στυλιανού», όπου φοίτησε, την αγαπημένη του δασκάλα Αθανασία Αποστόλου, στις τρεις πρώτες τάξεις του 83ου Δημοτικού, την αγάπη και υποστήριξη που έχει από τους συμμαθητές και καθηγητές του στο Γυμνάσιο της γειτονιάς του και ιδιαίτερα από το διευθυντή του σχολείου Δημήτριο Γεωργάκη.
«Χρωστάω πάρα πολλά στο διευθυντή και το σχολείο μου. Το θεωρώ δεύτερο σπίτι μου, σε βαθμό που στεναχωριέμαι επειδή από το νέο χρόνο θα φύγω για το λύκειο», τονίζει ο Ραφαήλ.
Θετική στάση ζωής
Oταν μιλάει για το σχολείο του, τους καθηγητές του, τα μαθήματά του (ιδιαίτερα την Ιστορία και τα Μαθηματικά που τα λατρεύει), το πρόσωπο του Ραφαήλ λάμπει από το χαμόγελό του.
«Τέλεια», συνηθίζει να λέει, κοιτώντας πάντοτε τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Ακόμη και για τα κινητικά προβλήματα που αντιμετωπίζει, τα χαρακτηρίζει ως «μερική έλλειψη απολύτου κινητικής ελευθερίας».
«Μου δίνει φοβερή δύναμη η θετική του ενέργεια. Είναι ένα ευτυχισμένο παιδί, με πίστη στη ζωή, που ποτέ δεν αντιμετώπισε τα κινητικά του προβλήματα σαν έλλειψη που επηρεάζει τη ζωή του. Νιώθω ντροπή, αν καμιά φορά δεν αισθάνομαι καλά. Είμαι πολύ τυχερή που ζω μαζί του. Τον θεωρώ «δώρο Θεού»», λέει με περηφάνια η μητέρα του.
Στόχος του Ραφαήλ, που φέτος εκτός από τις εξετάσεις της γ΄ γυμνασίου θα διαγωνιστεί για το Proficiency στα Αγγλικά και το Β2 στα Γαλλικά, είναι να συνεχίσει με ανάλογη επιτυχία τις σπουδές του και στο λύκειο και αν τα καταφέρει να σπουδάσει στο Ιστορικό του ΑΠΘ, προκειμένου να γίνει βυζαντινολόγος. «Θέλω να σπουδάσω και να παραμείνω στη Θεσσαλονίκη, δε θέλω να φύγω σε άλλη πόλη», σημειώνει.
Αγαπάει τη ρεμπέτικη μουσική και ιδιαίτερα τον Μάρκο Βαμβακάρη, από τον οποίο ξεχωρίζει τη «Φραγκοσυριανή», στον ελεύθερο χρόνο του «σερφάρει» στο Ιντερνετ και παίζει ηλεκτρονικά παιχνίδια στον υπολογιστή, ενώ λατρεύει τις βόλτες με τη μητέρα του στο κέντρο της πόλης.
Ικανοποίηση και δικαίωση
O πατέρας του Ραφαήλ, Δημήτριος Παπαδόπουλος, θυμάται τα πρώτα δύσκολα μαθητικά βήματα του γιου του και αισθάνεται δικαιωμένος για τον αγώνα του Ραφαήλ μέχρι την πρόσφατη επιβράβευση όταν κράτησε την ελληνική σημαία.
«Θυμηθήκαμε την πίκρα και την απογοήτευση που πήραμε όταν στα πρώτα του σχολικά βήματα αντιμετώπισε την άθλια συμπεριφορά της διεύθυνσης του Λεωνίδειου Εκπαιδευτηρίου. Τότε οι «παντογνώστες θρησκευτικοί νόες» είχαν διαγνώσει ότι ο γιος μας δε θα ήταν σε θέση να αντεπεξέλθει στις αυξημένες απαιτήσεις του σχολείου τους. Τώρα αισθανόμαστε την ανάγκη να απολογηθούμε και ως προς την εσφαλμένη προκατάληψή μας για την αξία των δημόσιων σχολείων. Oλα αυτά τα χρόνια της δεκαετούς φοίτησης του γιου μας στα δημόσια σχολεία, οι ανθρώπινες συνθήκες που είχαμε να αντιμετωπίσουμε ήταν άριστες. Καθηγητές και μαθητές, στάθηκαν αρωγοί στην προσπάθεια του γιου μας και έδειξαν αξιοθαύμαστο ζήλο για την εκπαίδευση του Ραφαήλ, όπως και των άλλων παιδιών. Φυσικά, δε χρειάζεται να αναφέρουμε ότι οι συνθήκες που επικρατούν στα δημόσια σχολεία, από την άποψη των κτιριακών εγκαταστάσεων, είναι απαράδεκτες. Ευτυχώς, όμως, το πρόβλημα αυτό εν μέρει ακυρώνεται από την ευγενική προσφορά για βοήθεια, τόσο των παιδιών, όσο και των δασκάλων και καθηγητών. O Ραφαήλ είχε πάντοτε δίπλα του πρόθυμους συμμαθητές και δασκάλους για να τον βοηθούν όπου χρειαζόταν».
Πηγή: ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ